Rzeszot Tadeusz (1927–1985) fizyk, kierownik Pracowni Spektroskopii i Analiz Instytutu Energii Atomowej w Świerku pod Warszawą. Ur. 28 XI w Warszawie, był synem Tadeusza, urzędnika magistrackiego, i Stanisławy z Michalskich, bibliotekarki. Ojciec R-a we wrześniu 1939 był cywilnym komendantem obrony jednego z okręgów Warszawy, za co został przez gestapo aresztowany i w r. 1940 zamordowany w obozie koncentracyjnym Sachsenhausen.
Podczas okupacji niemieckiej R. uczył się na tajnych kompletach i działał od r. 1943 w konspiracji. Podczas powstania warszawskiego był żołnierzem Armii Krajowej (AK) w kompanii B-3 pułku «Baszta» i walczył na Mokotowie pod pseud. Lis. Po upadku powstania wywieziony został do obozu jenieckiego Sandbostel i pracował w stoczni w Hamburgu. Wyzwolony w r. 1945 przez Anglików, przebywał przez jakiś czas na Zachodzie, lecząc się z ciężkiego, poobozowego dyfterytu i ucząc się w angielskiej szkole. Po powrocie do Warszawy dokończył naukę i zdał maturę w r. 1947 w Gimnazjum i Liceum im. Władysława IV. W l. 1947–52 studiował fizykę na Uniw. Warsz. Po uzyskaniu dyplomu był w l. 1952–5 asystentem w Katedrze Fizyki SGGW w Warszawie, potem pracował przez rok w Pracowni Rentgenograficznej Fabryki Samochodów Osobowych na Żeraniu i w l. 1956–8 w Zakładzie Opracowań Produkcji Aparatury Naukowej w Warszawie. Od marca 1958 był zatrudniony w Instytucie Badań Jądrowych (IBJ), gdzie jako pracownik Zakładu Fizyki Reaktorowej, a następnie Inżynierii Reaktorowej w Świerku pod Warszawą, został specjalistą w zakresie reaktorów atomowych. Do r. 1964 zajmował się metodami pomiarów temperatury neutronów w strefie aktywnej reaktora termicznego, w l. 1964–72 rozwojem metod impulsowych czyli pomiarami parametrów dyfuzyjnych materiałów polikrystalicznych (grafitu, berylu) dla neutronów termicznych (stwierdził dużą przydatność do tych celów choppera, tzn. urządzenia tnącego wiązkę neutronów na ich impulsy), a w l. 1972–8 badaniami nad początkami metody detekcji neutronów termicznych i szybkich. Dn. 25 VIII 1977 obronił w IBJ pracę doktorską Rozkład temperatury neutronów w strefie aktywnej reaktora napisaną pod kierunkiem Romana Żelaznego. W r. 1982 po przekształceniu IBJ w trzy odrębne instytuty R. objął i sprawował do śmierci kierownictwo Pracowni Spektroskopii i Analiz w Zakładzie Ochrony przed Promieniowaniem Instytutu Energii Atomowej. Odtąd zajął się badaniami nad skażeniami środowiska i ludzi pracujących przy izotopach promieniotwórczych. Współdziałał z ośrodkami zagranicznymi, m.in. pracował jakiś czas w Jugosławii podczas awarii reaktora. Uczestniczył w licznych konferencjach naukowych, m. in. w Belgii, Anglii i RFN oraz utrzymywał osobiste kontakty z wieloma uczonymi.
Wyniki badań publikował R. wspólnie z najbliższym i wieloletnim współpracownikiem Eugeniuszem Wardą, przeważnie w zagranicznych pismach specjalistycznych, jak np. w dotyczących problematyki pracy doktorskiej artykułach: Determination of neutrons temperature using boron filters (w: „Proceedings of a Symposium Exponential and Critical Experiments IAEA” 1964, vol. III), Pulsed neutron measurements for beryllium in the range of large bucklings („Journal of Nuclear Energy” 1968 nr 22), Subthermal pulsed neutron measurements in polycrystalline media (tamże 1972 nr 26) oraz w publikacjach naukowych wydawanych w Polsce, np. wspólnie z E. Wardą i A. Graffsteinem: Diffusion parameters measurements by means of pulsed neutron method („Nukleonika” 1966 nr 11) i Jednowirnikowy monochromator neutronów subtermicznych (W. 1972).
Przez długi czas R. kierował w IBJ praktykami dla studentów, a także udzielał się społecznie, m. in. był w r. 1980 współzałożycielem związku zawodowego «Solidarność» i wiceprzewodniczącym jego tymczasowej komisji zakładowej. W r. 1969 był współzałożycielem i członkiem redakcji instytutowego dwutygodnika informacyjno-satyrycznego „Rezonans”, który po likwidacji 13 XII 1981 ukazywał się w stanie wojennym jako pismo podziemne. Zamiłowania literackie i poczucie humoru R-a znalazły wyraz na łamach tego pisma oraz tygodnika satyrycznego „Szpilki”, gdzie zamieszczano przedruki z „Rezonansu”, m. in. jego wiersze i humoreski. Zmarł na zawał serca 27 III 1985 w Warszawie i tam został pochowany na cmentarzu Bródnowskim w grobie rodzinnym (aleja 14 B). Był odznaczony m. in. Krzyżem Walecznych (1944), Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Partyzanckim (1973), Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Medalem za Warszawę 1939–1945 (1957), Złotą Odznaką Honorową «Za zasługi dla Warszawy».
W małżeństwie zawartym 26 III 1952 z Barbarą z Ziebartów, stomatologiem, miał R. syna Piotra Pawła (ur. 1957), ekonomistę.
World Who’s Who in Science, Chicago 1968; – Bartelski L., Mokotów 1944, W. 1986; tenże, Pułk AK-Baszta, W. 1990 s. 477; Księga pamiątkowa SGGW, I; Wojciechowski B., W Powstaniu na Mokotowie, W. 1989; – „Życie Warszawy” 1985 nr 80, 81, 82 (nekrologi); – Informacje żony, Barbary Rzeszot i Eugeniusza Wardy z W.
Stanisław Sroka